Strona główna » Droga którą przebyłam

Moja metamorfoza z insulinoopornością i niedoczynnością tarczycy – 20 kg mniej, 100% więcej siebie

Nie schudłam dlatego, że się nienawidziłam.

Schudłam, bo w końcu siebie posłuchałam.

A dziś chcę podzielić się z Tobą moją drogą – nie tylko o tym, jak zgubiłam 20 kilogramów, ale o tym, co tak naprawdę odzyskałam: zdrowie metaboliczne, sprawczość, spokój hormonalny i… siebie.

Zmęczenie, które nie mija snem – pierwsze sygnały zaburzeń hormonalnych

Byłam wiecznie zmęczona. Senna. Rozdrażniona.
Ciało dawało znaki, ale ja je ignorowałam, bo przecież „każda kobieta tak ma”.

Z czasem przyszła mgła mózgowa, problemy z koncentracją, zatrzymana woda, tycie bez przyczyny.
Czułam się, jakby życie przeciekało mi przez palce, a ja tylko starałam się przetrwać dzień.

Aż w końcu powiedziałam sobie STOP. I wtedy podjęłam działania w kierunku swojego zdrowia.

Diagnoza: insulinooporność i niedoczynność tarczycy – nie wyrok, ale punkt startu

To nie była kwestia motywacji ani silnej woli.
Za moim samopoczuciem i przybieraniem na wadze stały konkretne mechanizmy biologiczne: rozregulowana gospodarka hormonalna, przeciążony układ nerwowy, przewlekłe zmęczenie i stany zapalne.

Kiedy pojawiły się wyniki, które to potwierdziły – poczułam nie tyle szok, co ulgę. W końcu wiedziałam, z czym mam do czynienia.

Nie sięgnęłam po dietę cud. Nie zaczęłam wszystkiego od nowa z poniedziałku.
Wprowadzałam zmiany stopniowo – zaczynając od podstaw: regularnych posiłków, ruchu, snu i uzupełnienia niedoborów.
To nie był przełom jednego dnia – to był proces, który działał, bo był osadzony w rzeczywistości.

Moje 3 filary zmiany – sposób odżywiania, aktywność i suplementacja

1. Dieta w insulinooporności – stabilizacja glukozy, nie restrykcja

Przy diagnozie insulinooporności kluczowe jest zrozumienie, że sposób odżywiania ma realny wpływ na działanie całego organizmu – od gospodarki węglowodanowej, przez hormony, aż po pracę mózgu.

Mój model opierał się na kilku podstawach:

Produkty o niskim i średnim indeksie glikemicznym (IG) – wybierałam żywność, która nie powoduje gwałtownych skoków glukozy.
Ładunek glikemiczny (ŁG) – kontrolowałam nie tylko jakość, ale i ilość węglowodanów w porcji.
Regularność posiłków – 3 dziennie, bez podjadania.
Odpowiednia kompozycja makroskładników – każdy posiłek zawierał:
- białko (jajka, ryby, nabiał),
- zdrowe tłuszcze (oliwa, awokado, orzechy, omega-3),
- węglowodany złożone (warzywa, strączki, pełne ziarna),
- błonnik (płatki owsiane, siemię lniane, warzywa surowe i gotowane).

Dzięki temu nie tylko poprawiłam swoją insulinowrażliwość, ale też zredukowałam stany zapalne i unormowałam apetyt.

Z czasem całkowicie zrezygnowałam z produktów przetworzonych i cukrów prostych, które wcześniej tylko pogłębiały wahania nastroju i zmęczenie.

Dieta nie była restrykcyjna – była strategiczna i przemyślana, zorientowana na funkcję, a nie na efekt wizualny.

2. Aktywność fizyczna – element codziennej higieny metabolicznej

Początkiem nie była siłownia, tylko codzienny ruch – krótki spacer, kilka minut rozciągania, chwila na oddech.
Z czasem zaczęłam trenować bardziej regularnie, ale bez presji i porównań.

W mojej rutynie pojawiły się:

treningi biegowe, które poprawiały tolerancję glukozy i wpływały na poziom energii,
treningi siłowe, wspierające metabolizm i układ hormonalny.

Nie traktowałam ruchu jako narzędzia do spalania kalorii.
Stał się dla mnie wsparciem układu nerwowego i sposobem na lepsze samopoczucie psychiczne.

3. Suplementacja – celowana, oparta na wynikach i objawach

Wybierałam suplementy tam, gdzie widziałam konkretną potrzebę organizmu, wynikającą z badań i obserwacji.

W codziennej suplementacji znalazły się:

Magnez – przy problemach ze snem i nadreaktywnością układu nerwowego,
Omega-3 – ze względu na działanie neuroprotekcyjne i wpływ na gospodarkę hormonalną,
Witaminy z grupy B – wspierające funkcje tarczycy i układ nerwowy,
Probiotyki – dla wsparcia mikroflory jelitowej,
Witamina D3 – regulująca odporność i wpływająca na stan zapalny,
Kreatyna – pomocna w budowie masy mięśniowej i wspomaganiu funkcji poznawczych, szczególnie przy insulinooporności.

Zmiana, która zaczęła się poza talerzem

W pewnym momencie zrozumiałam, że odżywianie to tylko fragment większej układanki.
Proces zmiany wymagał ode mnie nie tylko konsekwencji, ale też innego podejścia do siebie.

Zamiast stawiać sobie kolejne wymagania – zaczęłam uczyć się organizować wsparcie: w planie dnia, w relacjach, w podejściu do odpoczynku.

Nie chodziło już tylko o kilogramy.
Chodziło o jakość codzienności – i o to, by funkcjonować stabilnie, bez ciągłego napięcia.

Efekty? Mniej masy ciała, więcej przestrzeni w życiu

W ciągu 12 miesięcy zredukowałam 20 kilogramów.
Nie przez drastyczne cięcia kalorii ani rygorystyczne diety.
Poprzez systematyczną pracę, dostosowaną do moich możliwości i wyników zdrowotnych.

To była inwestycja w siebie – i dziś jestem dowodem, że nawet przy insulinooporności i niedoczynności tarczycy, możliwa jest skuteczna, zrównoważona redukcja.

🌱 Jeśli jesteś na początku podobnej drogi – nie musisz mieć planu idealnego.

Wystarczy, że chcesz zacząć.

Moja droga przez depresję i diagnoza ADHD – o tym, jak zaczęłam siebie rozumieć

Nie była to nagła zmiana nastroju ani klasyczna „chandra”.
To było systemowe wyczerpanie – stan, w którym mózg i ciało działają na rezerwach, a regeneracja przestaje przynosić jakikolwiek efekt.

Z czasem zauważyłam, że:

– moja tolerancja na stres drastycznie spadła,

– przestałam odczuwać radość nawet w znanych, wcześniej przyjemnych sytuacjach,

– zniknęła potrzeba inicjowania aktywności – została tylko konieczność przetrwania.

Zewnętrznie funkcjonowałam – dziecko, dom, praca.
Wewnątrz byłam psychicznie „odłączona”.
Objawy somatyczne, takie jak kołatanie serca, napięcie mięśniowe, problemy trawienne, dopełniały całości

Depresja – stan zaburzonej równowagi biologicznej, a nie słabość charakteru

W klasyfikacjach medycznych depresja to zaburzenie afektywne, ale jego podłoże jest fizjologiczne.
W moim przypadku objawiało się przez:

deregulację rytmu dobowego,
spadek motywacji i inicjatywy,
wyraźne obniżenie zdolności do koncentracji,
niestabilność emocjonalną,
wycofanie społeczne.

Neurochemicznie – obniżona dostępność serotoniny i dopaminy, podwyższony kortyzol, zaburzenia pracy osi HPA. Te zmiany nie były efektem mojego nastawienia – były wynikiem długotrwałego przeciążenia układu nerwowego.

Diagnoza ADHD – zrozumienie struktury mojego funkcjonowania

Lata wcześniejszych trudności z utrzymaniem uwagi, nadaktywność poznawcza, impulsywność – wszystko to miało swoje źródło.
Diagnoza ADHD typu mieszanego pozwoliła mi lepiej zrozumieć wiele wcześniejszych problemów:

trudności z organizacją czasu,
tendencje do nadmiernej stymulacji,
wewnętrzny chaos informacyjny,
problemy z zakończeniem zadań.

Co ważne, depresja bardzo często współistnieje z nierozpoznanym ADHD, szczególnie u kobiet – gdzie objawy bywają maskowane nadmierną kompensacją.

Proces zdrowienia – wieloetapowy i indywidualny

Leczenie rozpoczęłam od interwencji farmakologicznej i psychoterapii.
Oprócz tego wprowadziłam:

regularną aktywność fizyczną – szczególnie trening siłowy i cardio o umiarkowanej intensywności,
dietę przeciwzapalną – opartą o niski indeks glikemiczny, wspierającą mikrobiotę,
suplementację – magnez, witaminy z grupy B, omega-3, witamina D3, adaptogeny,
zarządzanie rytmem dnia – ograniczenie bodźców wieczornych, dbanie o higienę snu.

Efekty przyszły stopniowo – poprawa jakości snu, stabilizacja emocjonalna, większa odporność na przeciążenia poznawcze. Nie było jednej „odpowiedzi”, ale była struktura, która pomogła mi wrócić do równowagi.

Obecnie – funkcjonuję lepiej, bo wiem, z czym pracuję

ADHD nie zniknęło.
Depresja nie wróciła, ale jestem świadoma, że to stan wymagający czujności, a nie raz zdobytego „zwycięstwa”.

Mam narzędzia – zarówno diagnostyczne, jak i praktyczne.
Nie jestem już w miejscu, w którym ignoruję sygnały ciała czy obciążenie psychiczne.

Jeśli jesteś w podobnym miejscu – zacznij od diagnozy, nie od samodzielnych prób

Zaburzenia nastroju i neurorozwojowe wymagają rzetelnej oceny – nie tylko przez pryzmat objawów, ale także funkcjonowania w codziennym życiu.
Diagnoza nie jest etykietą.
To punkt wyjścia do realnej zmiany.